کریمی که ماهها و شاید روزهای پایانی حضورش را در بایرن مونیخ می‌گذراند، این روزها خبر اول بسیاری از رسانه‌های آلمان شده است.
die wett در ادامه گزارش خود نوشت: "تنها ده نفر در این جا حضور دارند، با این حال سر و صدای زیادی از خود به پا می‌کنند.آنها فریاد می‌زنند «علی»، «علی» و همواره «علی» کریمی پا به توپ می‌شود، دریبل می‌کند و … اکنون بیش از ده نفر تماشاگر نام او را فریاد می‌زنند، نام کوچک او را. متاسفانه حرفهای عربی که گفته می‌شود را نمی‌توان متوجه شد، کریمی توپ را از دست می‌دهد و پس از آن یک ضربه نصیبش می‌شود. او با قوزک ورم کرده در ورزشگاه «آل مکتوم» شهر دبی می‌لنگد. کریمی برای هواداران و شیوخ عرب دست تکان می‌دهد، علی نمی‌خندد و دیگر هم به میدان باز نمی‌گردد. پس از این هنگامی که در لابی ورزشگاه شیک ناچار به نشستن روی نیمکت است تا به خواست بسیاری از هوادارانش پاسخ بگوید و به آنها امضا بدهد و عکس یادگاری بگیرد، باز هم نمی‌خندد.
«علی کریمی» غمگین است. حضور ده روزه‌ی بایرن در ساحل خلیج‌فارس برای او هرگز خوش‌آیند نبود تا بخواهد به شادی بپردازد و هلهله برپا کند.
این ده روز تنها از نظر او می‌گذرند، او یک سال و نیم پیش که از اینجا (امارات) راهی اروپا شد، چه رویاهایی که در سرنداشت. رویاهایی که به حقیقت بدل نشدند. همانگونه که تاریخ برای علی دایی و وحید هاشمیان، دو هموطن دیگرش در بایرن سپری شد.
داستانی فراتر از هزار و یک شب، دوران حضور کریمی در بایرن هرگز تعریف کردنی نیست، اصلا افسانه‌ای نیست؟ این پانصد روز حضور تقریبی برای او تنها یک لطیفه است که پایان خوش و خرمی ندارد.
او همانند علی بابای داستان هزار و یک شب نیست، یا همانند علاالدین شخصیتی یاری‌گر ندارد. با وجود همه‌ی حقه‌هایش به گنج نمی‌رسد. او با یک خیال باطل زندگی می‌کند و همانند قهرمان زن رمان "باد" اثر مارلن هاوس هوفر رفتار می‌کند.
این بازیکن ایرانی قرار است حداکثر تا تابستان آینده بایرن مونیخ را ترک کند.
شاید هم در این روزها، اگر مونیخی‌ها با باشگاه پیشینش - الاهلی دبی - بتوانند بر سر بازگشت به تفاهم و توافق برسند، مونیخی‌ها مودب‌ترین و خوش‌برخوردترین بازیکنانشان را از دست می‌دهند و در مقابل "وینفرد شفر" سرمربی الاهلی، اگر این انتقال و جابجایی صورت بگیرد، بسیار خرسند و خوشحال خواهد بود.
مارتین هگله، مدیر امور بین‌الملل بایرن مونیخ می‌گوید: «نه» ترانسفر علی کریمی هیچ گاه جریانی با پس زمینه‌ی تجاری نبود.
هلگه می‌پرسد: مگر چه میزان پیراهن بایرن به فروش رفت؟ آیا فکر می‌کنید ما در یک سال و نیم گذشته در ایران فروشی داشته‌ایم؟
کریمی در ایران ستاره است. او را مارادونای آسیا می‌خوانند، با این حال شاید هموطنان او به آسانی غرورشان جریحه دار شده باشد. حتی بهترین تلاش‌های و عملکردهای او در بایرن هم چندان نمودی نداشت. در سال نخست حضورش در بایرن میشائیل بالاک او را از ترکیب خارج کرد و در دومین فصل حضورش که ماگات سرمربی بایرن، تنها پس از چند هفته زیر فشار بود، نخواست به او فرصت چندانی بدهد و البته این گونه هم شد.
ده نفر بودند که نامت را در دبی بدون وقفه فریاد می‌کشیدند: «علی». ده نفر بهتر از هیچ کس است. علی، این یک مثل کهنه است، نمره یک در یک سرزمین بهتر از نفر دوم در یک شهر بودن است.
چندی پیش یک «علی» دیگر مرا مشغول کرده بود، هموطن و هم‌بازی پیشین تو در تیم ملی "علیرضا منصوریان" که پس از کوشش و حضور در "سنت پائولی" اکنون در تهران بازی می‌کند.
شخصیتی فوق‌العاده، نه به این خاطر که یک بار به مناسبت تولدم یک قوطی خاویار برایم فرستاد، بلکه به این خاطر که او طبیعی‌ترین انسان جهانی بود."