( لطفا در انتشار این متن همراهی نمایید )
وقتی قحط الرجال می شود ...
ماه ها قبل وقتی فریاد زدیم این فدراسیون با آن انتصاباتش ! راه به جایی نمی برد کسی خم به ابرو نیاورد ... اکنون کار به جایی رسیده که یک قهرمان ملی و کسی که میلیون ها ایرانی عاشق او هستند و شاید بسیاری، بازی های تیم ملی را فقط به عشق او نگاه می کنند به بدترین شکل ممکن و با جسارت تمام اخراج می کنند ... ما طرفداران و عاشقان "علی کریمی" چگونه این بی احترامی را تحمل کنیم ؟ مگر می شود این درد را در سینه داشت و سکوت اختیار کرد ؟!
آیا آنان که به خود اجازه می دهند تا کریمی را از تیم ملی اخراج کنند، خود از اهالی فوتبال هستند ؟! آیا در این رشته ورزشی کارنامه موفقی داشته اند؟ آیا نمی خواهند بر عملکرد ضعیفشان در این مدت سرپوش بگذارند ؟ آیا ... یا از جنس همان لابی "علی دایی" هستند که از امثال "علی آبادی" خط می گیرند ؟
به این جملات توجه کنید: «متاسفانه در فدراسیون برنامه‌ریزی‌های خوبی انجام نمی‌شود و تکرار ضعف‌های مدیریتی در فدراسیون فوتبال تکراری شده، زیرا ما برنامه‌ریزی درستی انجام نداده‌ایم.... در 10 سال فعالیت ورزشی‌ام هرگز فدراسیون فوتبال را اینقدر ضعیف ندیده بودم. امیدوارم هر چه زودتر مشکلات حل شود و مسئولان کاری کنند که شرایط به نفع فوتبال ملی کشور باشد.... بوسنی نیز تیم قدرتمندی نیست که بتواند نقاط ضعف تیم ملی را آشکار کند.... به نظرم در شرایط فعلی ما نه تنها رو به جلو حرکت نمی‌کنیم، بلکه فوتبال ایران در حال پست رفت است و ما رو به عقب برگشتیم.... برای کسب موفقیت فقط در اختیار داشتن بازیکنان توانا کافی نیست، باید برنامه‌ریزی و مدیریت خوبی داشته باشیم تا بتوانیم مقابل حریفان به ویژه تیم‌های عربی به مشکلی برنخوریم.»
به نظر شما یک مدیر یا یک مربی در کشوری اسلامی که امر به معروف و نهی از منکر یکی از اصول اجتماعی تلقی می‌شود، به یک بازیکن بابت چنین نقد منصفانه‌ای چقدر باید پاداش دهد؟!
به نظر می‌رسد در شرایط فعلی حداقل در حوزه فوتبال مزد چنین نقدی حداقل اخراج از تیم ملی باشد، همچنان که علی کریمی کاپیتان تیم ملی فوتبال این اظهارنظر را انجام داد و به سادگی مزد نقادی‌اش که از واقعیت به دور نبوده را با اخراج از تیم ملی فوتبال دریافت کرد. این تصمیم شتابزده و شوک آور مدیریت فدراسیون فوتبال، به عنوان پیامد گفت‌و‌گوی علی کریمی با یکی از خبرگزاری‌ها که جملات ابتدای این عریضه مهمترین بخش‌های آن بود، این تفکر را القا می‌کند که فدراسیون فوتبال در این برهه از زمان نه تنها نقد را بر نمی‌تابد، بلکه در صورت دسترسی به منتقدین، چکشی‌ترین نوع برخورد ممکن را با آنها در دستور کار قرار خواهد داد.
علی کریمی یکی از این منتقدینی است که در دسترس مسئولان فدراسیون قرار داشته و به همین ترتیب با توجه به انتقاداتی که انجام داده است، از تیررس بلایا به دور نمانده است! آیا چنین برخوردی با فوتبالسیتی که بازوبند کاپیتانی را بر بازو بسته و سال‌ها برای تیم ملی توپ زده و عنوان بهترین بازیکن آسیا را یدک می کشد، منطقی بوده و قابل دفاع است؟ آیا می‌توان به یک باره چنین تصمیمی اتخاذ کرد و تیم ملی را از حضور یک بازیکن کلیدی برای مدت دو سال محروم کرد؟
در شرایطی که پاسخ پرسش‌های فوق‌الاشاره منفی است، انگیزه‌های فدراسیون فوتبال از اتخاذ چنین سیاستی جای بحث و بررسی دارد؛ چرا که در شرایط کنونی که بسیاری از کارشناسان فوتبال حرف‌های علی‌کریمی را هر روز تکرار کرده و امثال محمد مایلی‌کهن نقدهایی برنده‌تر را بیان می کنند، نوع کنار گذاشتن کریمی تنها مانور اقتدارگرایی هیأت‌رئیسه فدراسیون لقب می‌گیرد تا فدراسیون که در برابر سازمان تربیت‌بدنی با تعامل وی‍‍‍ژه‌ای برخورد می‌کند و همین تعامل را در برخورد با علی‌دایی سرمربی تیم ملی لحاظ می‌کند، نشان دهد برابر هر برخوردی و حتی انتقاد معقول با جدیتی وصف‌ناشدنی مواضعی اینچنینی در پیش می‌گیرد !!!. مواضعی که نصیب کریمی شد تا به نوعی جادوگر در راستای این نوع تفکر مستوجب برخوردی سختگیرانه شده و ملزم به عذرخواهی از ساکنین فدراسیون فوتبال شود و بدین شکل مورد بی احترامی قرار گیرد.
نکته جالب آنکه علی دایی سرمربی تیم ملی فوتبال نیز که خود در دوران حضور در تیم ملی سوابق درخشانی در این قبیل انتقادات داشت، دفاع جدی از جادوگر تیم ملی انجام نداد تا این محرومیت به سادگی برای کریمی اعمال شود و اتفاقی که انتظار می‌رفت به شکلی دیگر به وقوع بپیوندد با اظهارات کریمی تسریع شود...
وقتی قحط الرجال می شود ... یک دونده رئیس فدراسیون فوتبال می شود ...
طومار حمایت از علی کریمی
ما هواداران، طرفداران و عاشقان " علی کریمی "
خواستار بازگشت وی به ترکیب تیم ملی فوتبال بوده
و عملکرد ضعیف فدراسیون فوتبال علی آبادی
و شخص " علی کفاشیان " را به شدت محکوم می کنیم .
علی کریمی با ارسال نامه ای حرف هایش را با مردم و علاقمندان به فوتبال در میان گذاشته است. در ابتدای این نامه آمده است: « الطاف مهربانانه رئیس جمهور محترم، حجت الاسلام سیدحسن خمینی، دکتر علی سعیدلو، مهندس محمد علی آبادی، توجه و درخواست جانبازان و معلولین عزیز و همچنین مردم فوتبالدوست و نگران تیم ملی انگیزه های روحیه بخشی برای بازگشت من به تیم ملی بود.»
علی کریمی در ادامه نامه خود آورده است: « من و امثال من در مقابل قهرمانان واقعی که همانا شهدا و جانبازان هستند هیچ منتی بر این مردم نداریم. اینکه پوشیدن پیراهن تیم ملی نصیب من و امثال من شده ثمره جانفشانی های عزیزانی است که با فدا کردن خود به ما این فرصت را داده اند. تیم ملی جایگاه بهترین و شایسته ترین فرزندان این آب و خاک است و ارثیه پدری هیچکس نیست. امیدوارم مسئولینی که امروزه این امانت بدست آنها سپرده شده بدون کوچکترین حب و بغضی بهترین ها و آماده ترین ها را برای شادی دل مردم بکار گیرند.»
هافبک تیم ملی فوتبال کشورمان در ادامه نامه خود آورده است: « بسیار خوشحالم که امروزه برهمگان ثابت شده کنار گذاشتن من از تیم ملی کوچکترین توجیه فنی و انضباطی نداشته و صرفا به سلیقه شخصی گردانندگان تیم ملی مربوط می شود. اینکه عنوان می شود من آسیب دیده ام و در کنار تیم ملی نبوده و از تمرینات دور بوده ام صرفا در جهت مخدوش کردن افکار عمومی است زیرا من با پای آسیب دیده به محض دعوت از سوی کادر فنی تیم ملی همراه با دیگر بازیکنان به اردبیل رفتم و در کنار تیم ملی به مداوای پای آسیب دیده پرداختم.»
کریمی در ادامه این نامه آورده است:« بعد از پادرمیانی و وساطت بزرگان و خیراندیشان و به زعم سردمداران فدراسیون فوتبال در پی درخواست رئیس جمهور محترم بخشیده شدم اما متعاقب آن هیچ چراغ سبزی را برای ورود به تیم ملی مقابل خود ندیدم و کسی از من برای حضور در اردوی تیم ملی دعوت نکرد.»
کاپیتان دوم تیم ملی فوتبال کشورمان در پایان نامه خود دلیل نوشتن این مطالب را چنین عنوان کرده است: « این توضیحات را صرفا برای آگاهی افکار عمومی نوشته ام؛ آنهایی که هر کجا مرا می بینند خواستار حضورم در تیم ملی می شوند. همگان بدانند که علی کریمی سرباز آماده به خدمت برای تیم ملی ایران است و هیچ گاه از خدمت به تیم ملی کشورش پا پس نکشیده است. ضمن تبریک پیروزی ارزشمند تیم ملی برابر امارات در جهت حفظ آرامش و دوری از حاشیه سازیها اعلام می کنم که مشغول تمرینات آماده سازی هستم و هر مصاحبه ایی که پس از این نامه از قول من منتشر شود خیالی و کذب خواهد بود.»